kurgudaki akis

İHTİYARLARA YER YOK !

" Gençliğe kıymet biçilir mi? "
Bu söz 88 yaşında yapayalnız kalmış bir teyzeye ait.
     TRT' de yayınlanan "Ömür Dediğin" adlı programdan. İyi düşünülmüş özgün bir program. Her hafta ülkemizin değişik yerlerinde yaşam savaşı veren yaşlı insanları evlerimize konuk ediyor. Elleri yüzleri kırış kırış olmuş, belleri bükülmüş, duymakta konuşmakta zorlanan o ihtiyarlar ömürlerinin son demlerini geçirmeye çalışıyorlar. Evet onlar da çocuktular, gençtiler, yetişkindiler, yaşlandılar. Birilerinin anneleri ve babaları. Binbir emekle çocuklarını büyüttüler. Yaşlılık denilen acziyetin doruğunda, bir bebek kadar muhtaç olunan o anda yapayalnız ve çaresiz kalakaldılar. Yüzleri masum, dillleri masum. O kadar masumlar ki bir zamanlar onların da kavga ettiklerine, küstüklerine kızdıklarına kim inanır.
     Peki biz, biz neden vazgeçtik bize emek harcayan, bizi sevip kollayan  büyüten o insanlardan? Bize ne oldu da kendi yaşlımızı terk edecek, onların yükünü taşıyamayacak, emeklerini yok sayacak noktaya geldik? Bizlere ne oldu da onları sevmeyecek kadar dar gönüllü olduk.
     Bir nine ölmeyi istiyor terk edilmenin çaresini ölümde arıyor. Bir dede aş getirenim yok diyor yaşlılar yurduna sığınmak istiyor. Çareyi kendi evlatlarında değil de yad ellerde, vicdanlı gönüllerde arıyor.
     Tabiki programı izlerken kimse kendini o konumda o durumda hayal etmez, edemez. Ama tam da teyzenin dediği bu değil mi?
- Yaşlanacağımı biliyordum da bu hale düşeceğimi hiç bilmiyordum.